8 de xuño de 2013

Historia e orixe da Queimada galega

 
Por David Calviño
 
A queimada é un dos moitos rituais que teñen que ver co lume, unha tradición que se debate entre o pagán e o misterioso, unha apócema máxica cuxa orixe se perde entre as sombras de noites ancestrais enchidas de meigallos e feitizos, de almas en pena, e de corpos arrebatados por rituais de meigas que sentados na escuridade e formando un círculo arredor da tartera de barro, buscan a purificación do corpo e a salvación da alma mentres revolven a beberaxe que espantará os malos espíritos e atraerá os bos.
O ritual da Queimada e o seu conxuro é un dos poucos ritos que se mantén a día de hoxe, levándose a cabo de forma natural en infinidade de reunións sociais e celebracións que teñen lugar na comunidade galega.

O lume un dos tres elementos fundamentais
A tradicional queimada ten, máis que posiblemente, a súa orixe nas ancestrais culturas castreñas. Os celtas deixaron a súa herdanza cultural plasmada nos abundantes petroglifos que se encontran ao longo e ancho da comunidade galega. Son recorrentes os símbolos con forma de espiral, destacando O TRISQUEL, figura con tres cabezas que debuxa unha especie de cruz. Foron moitas as interpretacións que os historiadores deron a este símbolo, pero a máis coñecida é aquela que sostén que o trisquel representa os tres elementos fundamentais na vida do home: A terra, a auga e o lume.
O ritual da queimada leva tamén de forma intrínseca a fusión destes tres elementos, nun ritual que non sería posible de non existir este compoñente máxico, herdados dos nosos antepasados celtas e transmitido a través dos tempos.
A TERRA simbolízase mediante a tartera de barro, a auga vese representado pola augardente que se axita e remove fundíndose coa terra mentres o lume danza libre entre os elementos que conforman esta apócema máxica iluminándo
nos, dándonos calor ao corpo e purificando as almas.

Ningún comentario:

Publicar un comentario