Un efémero bos días á noite Pechan os dourados raios,
acostuma o Sol dicir ó marchar; ábrese o quedo espacio
saúda á raíña branca ante un público de estrelas
que nos vén aloummiñar. dorme o escenario.
A venus do ceo Mais, en certas épocas do ano
sobe ao seu pedestal, a raíña viste de traxe,
para protagonizar na noitiña e ocúltase no ceo,a ledicia da mañá. sen luz, función nen imaxe.
Veña, sol! É entón en noitiñas tristes,
non sexas rosmón! fillas de horas mortas,
é a hora en que Dona Lúa cando o escenario, baleiro,
protagoniza a función. chama ebrio de ansia
o retorno do luceiro.
Entre o lustre dos ollos
que cerrar as entrecortadas portas,
sae a luz da raíña
entre folerpas mozas
Ningún comentario:
Publicar un comentario