Beltane o Bealtaine é un antigo día festivo irlandés celebrado o 1 de maio no hemisferio norte e o 31 de Outubro no hemisferio sur. Históricamente esta festividade celébrase en Irlanda, Escocia e na Isla de Man. Noutros países celtas como Gales, Bretaña e Cornualles había festividades similares o mesmo día. Contemporáneamente, sobrevive con prácticas folclóricas nas nacións celtas e na diáspora, ademáis de experimentar certo grado de renacemiento en recentes décadas.
En Galicia (sen considerarse nación celta aínda que conteñen certo grado da mesma cultura) celébrase cunha recollida nocturna nos campos de cultivo con antorchas chamadas Fachucos, as cenizas eran esparcidas pola terra.
Para os celtas, a noite de beltane marcaba o comezo da temporada de verano pastoral, cando as manadas de ganado levábanse hacia os pastos verdes e ás terras de pasto das montañas. No irlandés moderno Mi na Bealtaine (Mes do Bealtaine) é o nome do mes de maio, aínda que a menudo abréviase como Bealtaine, coñecido ao día festivo como Lá Bealtaine.
Unha das principais actividades da festividade consistía en encender fogueiras nas montañas e cuiñas con ritual e significado político. En Oidhche Bhealtaine (A víspera do Bealtaine). En gaélico escocés moderno, úsase só Lá Buidhe Bealtaine (O día amarelo do Bealtain) para describir o primeiro día de maio.
Na antiga Irlanda, a foguera do Bealtaine principal encendíase na cuiña central de Uisneach ‘O ombligo de Irlanda’, centro de rituaies do país, o cal encóntrase agora situado no que é Westmeath. En Irlanda, o prendemento de fogueiras en Oidhche Bhealtaine parece haber sobrevivido únicamente ata o presente día no Condado de Limerick, especialmente na cidade de Limerick coa súa noite da fogueira anual, aínda que algúns grupos culturais expresaron interese en revivir o hábito en Uisneach e quizáis na Cuiña de Tara. En tempos modernos tamén pódese observar a iluminación de fogos comunitarios do beltane que encéndense individualmente en fogares nalgunhas partes da diáspora celta e por algúns grupos neopaganos, aínda que na maioría destos casos esta práctica é unha celebración cultural máis que o renacemento de unha antiga tradición.
Neste día festivo a principal actividade consistía en encender fogeiras nas montañas e colinas con ritual. Esta festa comeza na víspera,no anoitecer e prolóngase có día que son os momentos nos que, según a nosa concepción, empeza o Verán. Comeza Samos, o fin do Inverno celta e comezo da mitade lumínica da Roda Anual. Neste festival do fogo. O mes do Sauce atravesa Beltane e confiérelle a súa esencia máxica.En este ritual se apagaron todo-los fogos existentes na tribu ou comunidade, como unha forma simbólica que representa a ausencia de éste. Ó amanecer cando o alba empeza a despuntar sobre a primeira mañá do Verán, encenderemos ritualmente o fogo onde rexeneraremos a nosa propia vitalidade espiritual. A fogueira, como hacían en antepasados estará formada por nove madeiras sagradas de nove árbores diferentes que serán portadas por nove persoas. Cando prenda, obtendremos ascuas para encender outros pequenos fogos neste amanecer de Beltane, en oposición a Samhain onde os fogos prenden no crepúsculo.
ResponderEliminarCoincidindo co mes do meu cumpreanos, Beltane é a época na que a deusa se une co deus Bel para celebrar os praceres divinos na Terra marcando así o regreso da vitalidade, a pasión e a esperanza consumadas. É tempo de gozo e prosperidade, considerándose a festa de fertilidade máis importante dentro do ciclo anual. A celebración dos fogos de Beltane corresponde ao inicio do solsticio de verán.
ResponderEliminarA palabra Beltane, está composta por dous vocablos: "tane" que pode significar lume, e coa unión de ambas poderíamos obter "bó fuego", "lume luminoso" ou "fermoso lume". Comeza Beltane, os días lóbregos son un recordo dos días pasados. A luz renace no tempo, o lume é o protagonista.
ResponderEliminarA festa comeza na víspera, no anoitecer, e prolóngase ata o día, dándolle a benvida ao verán. Comeza Samos, é o fin don Inverno celta e inicia a metade lumínica da Roda Anual. En este festival do lume, o mes do Sauce atravesa Beltane e confire a súa esencia máxica.
Outra festividade de orixe celta que aínda segue moi presente na cultura actual e o Samhain, que representaba o final do verán e o principio do inverno ademáis é considerado o fin do ano Celta. Neste día recórdase ós antepasados que xa faleceron. No Cristianismo, este é o Día de todo-los Santos.
ResponderEliminarÉ unha festa pagana, en Galicia chamada Samaín. A tradición actual das calabazas, na antigüedade tiñan un significado distinto, facíanse caras amenazantes para alexar ós malos espíritus, e poñíanse velas no interior das calabazas, para así guialos no seu camiño.
Litha é outra festividade de orixe celta. Celébrase no Solsticio de Veran.
ResponderEliminarAunque non se puido atestiguar adecuadamente, e posible que proveña da tradición Saxon. Neste día máis largo do ano, aa luz e a vida son abundantes. No pleno verano, o deos do sol alconzou o momento da súa forza máis grande. Asentado no seu trono do bosque verde, é tamen o señor dos bosques, e a súa cara vese na arquitectura da igresia como figura de máscara frondosa que mira con fixeza.
A relixión cristiá convertiu este día de celebración do Verde, no banquete de San Xoan Bautista.
Os celtas tiñan moitas festas, como as que coincidian cos solsticios e os equinocios, que son habituais en moitas culturas. Destacaban catro festividades, que eran as principais e ordenaban o ano en catro partes. A primeira era o Ymbolc (Imbolc), o primeiro de febreiro, que marcaba o comenzo da vida da natureza tralo letargo do inverno, coa saída dos primeiros brotes. Beltain que xa se falou dela. O primer día de agosto se conmemoraba Lugnasad (Lughnassadh)dedicada a cosecha, a plenitude e o poder. Celébrase en conmemoración das bodas do gran dios Lug en Irlanda. Ésta celébrase tamén na praia da Magdalena en Cedeira. E por último, o primerio de novembro era Samhain, a festa dos mortos, que tamén xa falaron no blog.
ResponderEliminar