30 de maio de 2018

Que non son un obxecto.

Que preciso sentir.

Preciso bater as ás e notar que o vento remove os meus cabelos.
Necesito que se me corte a respiración de golpe, ou notar esa sensación de afogamento, de que non tes aire.

Preciso un pellizco de realidade, que me destrocen a pel e me fagan sentir.
Preciso que te acerques dunha maldita vez (así, sen rodeos), me apertes e ordenes o meu caos envolto en locura.

E tras iso, por favor, non te vaias de puntillas e sen facer ruido para bañarme outra vez en bágoas.

Quédate, aperta o meu caos.
Quere o meu caos.
Ordena o meu caos.
Pero non te vaias, porque iso é fuxir. E un problema non se soluciona fuxindo.

Alba Lorenzo.


Ningún comentario:

Publicar un comentario