"Airiños, airiños, aires"

Airiños, airiños, aires,

airiños da miña terra;

airiños, airiños aires,

airiños levaime a ela.

.....................................

¡Ai, miña probe casiña!

¡ai, miña vaca bermella!

Años que balás nos montes,

pombas que arrulás nas eiras,

mozos que atruxás bailando,

redobre das castañetas,

xas-co-rras-chás das cunchiñas,

xurre-xurre das pandeiras,

tambor do tamborileiro,

gaitiña, gaita gallega,

xa non me alegrás dicindo:

-¡Muiñeira, muiñeira!

¡Ai, quen fora paxariño

de leves alas lixeiras!

¡ai, con que prisa voara,

toliña de tan contenta,

para cantar a alborada

nos campos da miña terra!

Agora mesmo partira,

partira como unha frecha,

sin medo da noite negra;

e que chovera ou ventara,

e que ventara ou chovera,

voaría e voaría

hastra que alcansase a vela.

Pero non son paxariño

e irei morrendo de pena,

xa en lágrimas convertida,

xa en sospiriños desfeita."...                " Cantares Galegos"

O día da poesía no Fernando Wirtz

Por Cris Asensio

Celebramos a poesía
porque si,  porque nos prace

porque amamos a poesía,

porque a necesitamos,

porque nos alimenta,

porque nos dá conforto e guía,

porque nos fai medrar individualmente  e como pobo
e porque

"A poesía é un arma cargada de futuro" (Gabriel Celaya)

Poesía a ritmo de rock

Moitas veces, de forma equívoca, relacionamos poesía con palabras suaves, para susurrar no oído e olvidamos que non sempre é así.
A poesía tamén pode reivindicar, queixarse, lamentarse. E pode gritarse con forza.

Por iso, aínda que cando pensamos en cancións baseadas en poemas sempre temos en mente unha melodía e un ritmo lento, tamén poden ser cantadas con máis forza.

A xustiza pola man é un poema de Rosalía de Castro, do libro Follas Novas. E deste poema existe unha versión feita por Nao:


Aqués que tén fama de honrados na vila,
Roubáronme tanta brancura que eu tiña;
Botáronme estrume nas galas dun día,
A roupa decote puñéronma en tiras.
Nin pedra deixaron, en donde eu vivira;
Sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas;
Ó raso cas lebres dormín nas campías;
Meus fillos..., ¡meus anxos!..., que tanto eu quería,
¡Morreron, morreron, ca fame que tiñan!
Quedei deshonrada, mucháronme a vida,
Fixéronme un leito de toxos e silvas;
I en tanto, os raposos de sangre maldita
Tranquilos nun leito de rosas dormían.

-Salvademe ¡ou, xueces!, berrei..., ¡tolería!
De min se mofaron, vendeume a xusticia.
- Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda...
Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra.
Estonces cal loba doente ou ferida,

Dun salto con rabia pillei a fouciña,
Rondei paseniño...¡Ne-as herbas sentía!
I a lúa escondiase, y a fera dormía
Cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas,
Dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sin vida.
I ó lado, contenta, senteime das vítimas,
Tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces, cumpreuse a xustiza:
Eu, neles; i as leises, na man que os ferira.


Que vos parece? Este tipo de música semella acercarse máis a xuventude? Coñecedes outros exemplos?

Autora: Marta Barandela 1BH1